Herinneringen ophalen.

Nu het lente was is Uzis, was de koude sterk verminderd. Bomen wiegden mee met de wind, en Zixone's vacht werd alle richtingen uitgeblazen. Hij irriteerde zich er mateloos aan, dat de lok voor zijn ogen naar boven werd geblazen en hem er idioot uit liet zien. Zijn poten drukten zich bij elke stap steviger in de grond en het krakende geluid was duidelijk hoorbaar. Toen hij uiteindelijk bij een grot aankwam, stapte hij deze binnen en hij snoof de geur op van verrot hout en misschien ook wel mensenlijken. Hij schudde met zijn oren en liep de helling verder naar beneden af. Een grom echoëde door de grot en Zixone stond nu aan het schip dat op een of andere manier binnenin de grot was kunnen komen. Zix grijnsde en zette zijn zware poten op een plank, die naar de ingang van het schip leidde. Het hout kraakte wat, maar toch liep hij verder. Als hij zou vallen, dan zou hij wel een andere weg naar binnen weten te vinden. Toen hij eenmaal in het schip was, snoof hij de lucht in. Verrot zoals altijd dus. Het was lang geleden dat hij hier nog was geweest. Sinds zijn heel erg jonge pup-tijd al niet meer. Op een dag was hij hier terechtgekomen toen hij een mega-wesp aan het stalken was. De insecten in Uzis waren namelijk veel groter dan de normale insecten op de normale plekken op de aardbol. Zixone liep naar rechts en klom daar een trapje op, wat naar het dek leidde. De doffe ploffen van zijn poten op hout was helder te horen in de grot, waar af en toe een druppel van een stalagtiet, die naar beneden viel. Hij keek even rond, en herkende nog alles van vroeger. De grote kapotgescheurde zeilen, de touwen die een soort muur naar boven vormden, nog een trap naar boven, waar het grote stuurwiel stond en een kapotte oude lamp. Maar, dat wat hem het meest intereseerde stond recht voor hem. Een grote paal, met hoog bovenin een klein verdiepje, dat je alleen maar kon bereiken als je wist hoe je op die touwen moest klimmen. En dat kon nog een heel karwei zijn. Zixone grijnsde scheef en liep haar een deurtje, dat met een krakend geluid openging. Zijn grote lichaam gleed door de opening en bleef in het midden staan. De satijnrode stoel, tafel en zelfs de grote kasten stonden er nogsteeds. In de hoek stond een grote bank, ook met satijnrode stof bekleed. Zix zuchtte en liep richting de bank, waarna hij daarop sprong en zich neerlegde. Dit was zijn plek.

Zachtjes raakte de poten van Djenn de ondergrond terwijl ze in gedachtes verzonken was. Sindsdat ze hier was - hier op Uzo Islands oftewel Uzis - had ze nog geen een wolf gezien. Was dat normaal? Hier woonde zoveel andere dieren, buiten de wolven. Was hier niet genoeg eten? Voor wolven in dit geval.. Nee, er was hier genoeg kariboe en andere dieren waarvan ze de naam niet goed kon uitspreken. Bij de gedachte dat ze de enige wolf was op dit eiland stond ze even stil. Bedoelde ze dat met 'alleen op de wereld'? Dat andere soort had ze nu wel vaker meegemaakt. Dat je geen vrienden had. Dan zei men ook nog wel eens dat je alleen op de wereld was.

Haar familie had haar ook nooit gehoeven. Haar broertje en zusjes hielden zich buiten haar en deden ieder hun eigen ding. Nee, niet hun eigen ding. Hun ding. En zij mocht nooit meedoen. Nooit. Alsof ze een of andere freak was die het spelletje zou verpestten.

'Zachtjes duwde Djenn tegen een enorme krekel die zich omdraaide waardoor een paar lelijke poten zichtbaar werden. Alles onder hem eigelijk. Ze trok een vies gezicht terwijl ze gelach achter zich hoorde. Haar kopje ging over haar schouder om terwijl ze zich op haar nestgenoten richtte. Die zaten een of ander spel te doen. Stilletjes draaide Djenn zich om en stapte naar hun toe. 'Mag ik meedoen?' vroeg ze met haar kwispelende staartje. Haar broertje en haar zusjes keken ongeintresseerd op. 'Nee, jij verpest het toch weer.' zeiden haar zusjes in koor en haar broertje knikte instemmend. Een kleine grom verliet haar bek. Toen ze een sprong maakte om zichzelf bovenop haar broertje te zetten en haar scherpe tanden rond zijn nek te steken werd ze opgepakt en teruggegooid. Ze bonkte tegen de grond en schraapte nog een stuk verder. Ze keek angstig op en zag een miskeurende blik. De blik van haar vader. Hij draaide zich om en knikte naar haar nestgenoten die slijmerig met hun oogjes knipperde. Of was dat maar haar verbeelding.'

Inmiddels was ze aangekomen in het giftige moeras wat ze zelf helemaal niet doorhad. Ze haalde nogsteeds haar herinneringen op van vroeger. Er vloog een knoeperd van een vlieg voorbij waarnaar Djenn even gromde. Het dier vloog vluchtig verder waarnaar ze doorliep. Ze was bestand tegen de giftige gassen van het moeras en merkte dus niet dat ze erdoorheen liep.

Het gebied werd wat donkerder - wat Djenn tevens ook niet merkte - terwijl ze doorliep. Er was vlak naast haar een groot schip binnenin een grote - waar ze zonder bij na te denken was ingesjokt - grot. Het zag er verlaten uit al viel dit Djenn helemaal niet op. Pas toen ze zich tegen een houten plank aanstotte merkte ze het. 'Auw!' riep ze uit gevolgd door een piep. Ze trok haar poot terug en keek boos naar de plank. Ze gromde even diep, nu pas realiseerend wat er naast haar stond. 'Waar ben ik?' dacht ze bij zichzelf.

Zixone had inmiddels zijn hoofd op zijn poten gelegd, en hij staarde geïrriteerd voor zich uit. Waarom waren zijn zussen zo goed met elkaar bevriend? Elke keer als zij samen speelden, werd hij erbuiten gehouden. Hij hield zich dan ook maar bezig, met het vermoorden van de insecten in Uzis. Zijn zusjes verdwenen dan in het bos en kwamen voor lange tijd niet meer terug.

Zixone had weer eens een vlieg tussen zijn tanden gekregen, toen hij plots opmerkte dat hij weer alleen was. Zijn zussen hadden zich weer naar het bos begeven om daar te gaan spelen, en de grijze reu met de zwart/rode haardos bleef weer eens alleen achter. Hij schudde met zijn hoofd en richtte toen weer zijn blik op de vlieg, die inmiddels weer op de grond lag. Hij trok een poot van het dier en spuugde deze weer uit. Groen slijm droop uit de wonden die hij veroorzaakt had. De stank was voor weinigen te harden, maar hij kon er inmiddels tegen. Plots zag hij een grijze poot voor zijn snuit, en hij keek ongeïntereseerd naar boven. 'Waarom speel je niet met je zusjes?' hoorde hij zijn vader zeggen. Zixone zuchtte en zette een poot onder zijn lichaam, waarna al snel de andere volgde nadat hij zich met zijn ene poot omhoogd had geduwd. 'Waarom moet ik met ze spelen? Ze doen toch alleen maar meiden-dinden.' mompelde hij met nog steeds diezelfde blik in zijn ogen. Zijn vader lachte kort en zuchtte daarna. 'Ach Zixone, als je zo gaat verderdoen zal je nooit overeenkomen met je zussen.' Zix haalde zijn schouders op en..

Hij werd uit zijn gedachten gerukt toen een 'auw' en gepiep hem deed opschrikken. 'Wat krijgen we nou?' mompelde hij terwijl hij van de bank afsprong en naar het dek liep. Die doffe ploffen waren weer te horen, samen met gegrom. Een onbekede wolf had zijn plek gevonden en had lawaai gemaakt. Hij zette zijn poten over de rand en keek naar beneden, waar een teef naast zijn schip stond. 'Wat moet je?' gromde hij naar haar. Een druppel viel op zijn kop en hij keek even naar boven.

Stilletjes keek Djenn naar haar poot. Er kwam een klein beetje bloed uit en toen ze naar de plank keek zag ze dat een spijker uit het hout stak. Daar was haar poot dus ingekomen. Toen ze weer naar haar poot keek legde ze haar lippen eromheen en zoog het bloed op. Toen ze het eraf haalde zag ze inderdaad een gat in haar poot. Daar was je lekker mee.

Er viel een enkele koude druppel uit de hemel neer.

'Wat moet je?' gromde een luidde stem naar Djenn. 'Bemoei je er niet mee!' gromde ze hard terug. Ze nam de moeite niet omhoog te kijken en ging gewoon door met haar poot. Toen ze hem neerzette trok ze een pijnlijk gezicht en haalde hem dan ook meteen van de grond. 'Auw.' dacht ze weer bij zichzelf. Als de huid wat uitrekte kon je haar vlees zien. Ieuwie. Het vlees van anderen was wel oke, maar om nou haar eigen vlees te zien?

Uiteindelijk keek te toch omhoog. Een reu met rood zwarte haren keek op haar neer. Hij had een grijze vachtkleur en bijna gloeiende gele ogen. Nee, oog. De ander zag ze niet vanwege een lok haar dat voor zijn oog hieng. Hij had redelijk lange oren voor een wolf en grote poten met scherpe nagels eraan, die ze vanaf hier nog zag blinken. Haar maag draaide even in elkaar. Ze kende hem uit verhalen. Verhalen van vroeger. Hoe oud moest ze toen zijn geweest? Dertien jaar?

Dit was Zixone, een reu die blijkbaar enkel slecht door zich had vloeien. En schijnbaar bevond ze zich op zijn terrein. Hij moest net iets minder dan tien jaar ouder zijn dan haar. Ze kende hem enkel van Kelis en Faita. Dat was toch een drieling ofzoiets dergelijks? Ze hield zich bij haar woorden en liet niets merken van dat ze wist wij hij was. Dan zou ze op haar poten trillen en die indruk wou ze absoluut niet maken.

Zixone fronste toen de teef zei dat hij zich er niet mee moest bemoeien. Dus, zij kwam op zijn gebied, maakte daar lawaai en als hij kwam kijken wie het was, dan mocht hij zich er niet mee bemoeien? Leuk was dat. Hij gromde en sprong op de houten leuning, dat kraakte zodra hij er fatsoenlijk opstond. Hij zwiepte dominant met zijn staart en een rij witte tanden kwamen tevoorschijn. 'Ik zou maar maken dat ik weg was.' mompelde hij, waarna hij naar beneden sprong en keurig op de grond belandde. Hij keek de teef met een dodelijke blik aan en trok zijn lip grommend op. Het plensende geluid van waterdruppels, die neervielen van de stalagtieten weergalmde door de grot, toen het even stil was. Zixone's blik gleed naar de houten plank, met daarin een spijker. Daarna gleed zijn blik naar de poot van de wolvin,-toen deze hem weer gelijk omhoog trok- en hij zag dat er een wonde op zat. Moest hij nu ook nog een plaatje met ' opgelet; gevaarlijke wolf + planken in de grot, betreden op eigen risico, ookal kom je er niet meer levend uit.' voor de ingang plaatsen? Als een 'slimme' wolf hem kende, zou weten dat hij een gevaarlijke wolf was en vooral als je hem kwaad maakte. Vele verhalen over hem, en ook een paar over zijn zussen, verspreden zich over de wereld. Sommigen waren waar, sommigen waren een heel klein beetje overdreven, maar toch waar. Hij keek de teef , met zijn zichtbare oog aan en wachtte op een reactie. Ze zou zeer snel hier weg zijn.

De reu - die Djenn aanzag voor Zixone - sprong van het houten dek en landde perfect op de grond. Hoe deed hij dat? Dat was toch zeker... zo'n... Na, het deed er niet toe. Het schip was hoog, punt. Terwijl ze naar hem keek viel haar meteen die blinkende rij tanden op en hoe zijn staart dominant heen en weer zwiepte. Haar tanden ontblootte zich ook wat voor haar een soort autisme was. Ze deed het automatisch als iemand hun lip naar haar optrok.
Persoonlijk had ze meer verhalen gehoord over Kelis en Faita. Dat schenen twee zussen te zijn met een enkele broer; Zixone. Er luidde meer verhalen over Kelis en Faita waarvan ze de meeste niet geloofde. Zij was slecht, maar zo erg? Ze had een verhaal gehoord dat Kelis en Faita een keer samen in een gevecht zaten - op een zekere donkere nacht - en werden bedrogen door twee andere wolven. Die sprongen gezamelijk op om naar hun te springen waarnaar de twee onder de aanvallende wolven gingen en hun met een enkele nagel open wisten te krabben waardoor al hun ingewanden eruit kwamen. Maar daar geloofde ze niks van. Van Zixone had ze enkel wat lulkoek gehoord en het dat hij op insecten joeg. Voor de lol..
Er klonk een enkele echo van een vallende waterdruppel wat haar deed denken dat het regende. 'Wacht, je zit in een grot.' sprak haar eigen stem in haar achterhoofd. Oja, dat was dus waar ook. Hoe kon het in een grot regenen? Haar blik viel op de bovenkant van de grot en zag enkele stalagtieten. Daar vielen die druppels dus van neer.
'Ik zou maar maken dat ik weg was.' mompelde de reu tegenover haar, Zixone blijkbaar. Er klonk een lage grom uit Djenn's bek toen Zixone gromde. Ze was nou niet zo zeer van wolven die naar haar gromde. Niemand gromde naar haar. Oke, uitzondering dan.. 'Ik ga al, ik ga al.' zei ze met een kleine grom terwijl ze zich met een kleine zwiep omdraaide. Haar oren gingen een klein stukje omhoog terwijl ze met haar blik naar beneden keek. Binnensmonds schelden natuurlijk.

Zixone vernauwde zijn ogen tot spleetjes, toen de teef haar lip naar hem optrok. De rode gloed op zijn haar werd wat sterker, en hij drukte zijn nagels in de grond. Hij keek even over de teef heen, naar een kraai die op een tak voor de ingang van de grot zat en luid kraste. Achjezus, daar waren die stalkende beesten weer. Hij rolde kort met zijn ogen en richtte toen zijn aandacht weer op de teef. Tuurlijk waren er meer spannende verhalen over Kelis en Faita, zij waren het dynamische duo en hij stond daarbuiten. Na zijn ontmoeting met Kelis in het zwarte woud, begon hij zich aan haar te irriteren. Ze vond zich altijd beter dan hem, omdat ze er eerder werd uitgeperst dan hem. Bij alles wat hij deed had ze wel commentaar. Faita had hen ook gevonden, en daarna was Zixone het afgetrapt. Hij had totaal geen zin een een potje bekvechten met hen. Kelis en Faita waren twee poten op een buik, en zouden hem vooral niet laten winnen. Hij zuchtte en keek naar de wolvin voor hem, die zei dat ze al zou gaan. 'Goed.' zei hij kil, waarna hij zich omdraaide en weer het schip in verdween door een gat in de wand. Zijn nagels tikten tegen het hout terwijl hij naar een soort van kast liep. In die kast lagen flessen, waarvan hij er een uitnam. Toen hij als pup hierkwam, was er ooit een uitgevallen toen hij bovenop de kast sprong. Eerst vertrouwde hij het niet, maar daarna had hij er een paar likjes van genomen en het smaakte lekker. Hij had zich toen voorgenomen, om de flessen te bewaren voor als hij ouder was en nu was hij dat ook. Zixone liep met slome passen de trap op, sloeg de hoek en liep verder, terwijl zijn staart de hoek net voorbij was. Hij kwam in een open ruimte, met half kapotte hangmatten en nog een paar die in perfecte staat waren. Hij sprong in zo'n ding, wiebbelde wat en ging toen liggen. Hij smeet de fles op de grond, en deze splinterde in duizend stukjes uiteen. Zixone rekte zijn nek uit en liet zijn tong door het rare goedje glijden. Lekker, het smaakte nog steeds zoals vroeger.

'Goed.' klonk de stem van de reu toen Djenn zich omdraaide. Ze stapte - of beter gezegd hinkte - weg van het schip. Hopend de grot uit te komen. Maar waar was ze precies? Deze plek kende ze helemaal niet. Goed, ze begon op het permafrost. Daar was alles besneeuwd enzo waarnaar het rustig veranderde in een aarderige bodem met wat zwevende aardbrokken in de lucht. Van daar begon alles drap te worden en wist ze dat ze in het moeras was. Ze wist zeker dat ze verder was geweest dan het moeras. Waarom kende ze deze plek dan niet? Maargoed, de uitgang van de grot was al zichtbaar.
Toen ze vlakbuiten de grot stond hoorde ze gegrom. Of liever gezegd; geblaas. Ze draaide zich met een ruk om en liet een grom horen. Een paar kleine steentjes trilde op de harde ondergrond terwijl iets - of iemand - haar kant op kwam. Met grote ogen keek ze naar de plek waar het geluid vandaan kwam terwijl ze haar oren spitste.
Er klonk een grote blaas en een dier maakte zich zichtbaar. Reusachtig. Het had grote sabeltanden en kille ogen die vernauwd waren tot spleetjes. Sterke voor- en achterpoten en een staart die dominant heen en weer zwiepte. Het was vrij duidelijk. Dit was een sabeltandtijger. Niet zo een uit de ijstijd. Nee, deze waren net als ieder hier sterker, beter en leefde langer.

Even slikte Djenn. Ze zat diep, diep in de problemen.

Het dier slingerde naar haar uit waarnaar ze opsprong en haar klauwen in zijn huid wist te halen. Ze duwde haar nagels dieper in het vel van het dier en trok zichzelf omhoog. Ze zette haar kaken rond de nek - of teminste een deel van het nek. Die nek was ongeveer een hele keer zo groot als zijzelf. Het dier liet een blaas horen terwijl hij zich op de grond gooide. Met zijn verdomde rug op de grond. Haar eerste reactie was zichzelf opklimmen waardoor ze niet geplet werd. Oke, ze ging dood. R.I.P. Djenn, a wolf whom nobody wil miss.

Zixone slobberde nogsteeds het goedje op, dat zo heerlijk smaakte en hem het gevoel gaf dat hij de wereld aan kon. Hij grijnsde, en zette zich met een poot tegen een houten balk af, zodat de hangmat begon te schommelen. 'Joho, joho, A pirates life for me.' mompelde hij waarna hij grinnikte. Hij draaide zijn oor naar achter, toen hij een vreemd gekraak hoorde en al snel volgde de rest van zijn kop. Even leek het alsof er iets mistig door de muur heen ging, maar zodra Zixone met zijn ogen knipperde was het verdwenen. Hij trok verward zijn wenkbrauw op en haalde zijn schouders op. Achja, verbeelding. Hij legde zijn kop neer, en zijn oogleden daalden al snel naar beneden. Voor even werd alles stil rondom hem, naast het vage geluid van waterdruppels die naar beneden viellen buiten het schip, in de grot. Totdat..

Een hevig geblaas en gegrom wekte hem uit zijn 'slaap' en lieten hem uit zijn hangmat vallen. Hij gromde en sprong recht, waarna hij de trap opliep, de gang naar links nam en weer een trapje opliep. Hij duwde een deur open en liet zijn ogen even wennen aan het licht. Waar was die wolvin eigenlijk? Hij keek even via de linkerkant van het dek, over de leuning, maar zag haar niet meer. Goed, die was weg. Een klap liet hem opkijken en hij liep naar de voorkant van het dek, waar hij zijn poten op de leuning zetten. Een grote sabeltandtijger was net terug op zijn poten gaan staan en cirkelde rond iets. Hij vernauwde zijn ogen tot spleetjes en keek naar het grote dier. Naarmate hij langer naar hem keek, verbrede zijn grijns. Dat was Zu, een sabeltand tijger die nogal bekend was onder de wolven van Uzis, tenminste, de wolven die hem al waren tegengekomen. Zixone was er een van en hij was de veroorzaker van een groot liteken op Zu's flank. De tijger zette zich af op zijn voorpoten, en lichtte een voorpoot hoog in de luch, met zijn nagels uitgeslagen. Zix ogen schoten naar de wolvin op de grond, en daarna weer naar de poot van Zu. Zixone lachte hard, en sprong van het dek af, waarna hij op de grond neerkwam en recht op Zu afrende.

'Dat je het maar laat!' riep hij luid, waarna hij zich afzette en door de lucht zweefde. Zijn bek was wijd opengesperd en zijn tanden fel ontbloot. Zu sloeg net zijn poot naar beneden om Djenn te raken. Zix's tanden boorden zich door Zu's vel en de tijger brulde het uit. 'Lang geleden Zukie' mompelde Zix met een grijns op zijn bek. De blik in de ogen van de sabeltandtijger was even verward, maar daarna weer woedend. Hij zag zijn oude 'vriend' van vroeger weer. Zixone trok Zu bijna om terwijl hij over Djenn heen vloog om haar te beschermen. Zu gromde en maakte zich groter. 'Jij, ga de grot in en blijf daar.' beval hij Djenn, zonder zijn blik van de tijger af te wenden. Hij wist niet of ze zou luisteren, maar dat boeide hem op dit moment niet.

Zixone stond door zijn poten gebogen en zijn staart zwiepte heen en weer. Het was lang geleden dat hij nog tegen de sabeltandtijger had gevochten, maar dat betekende niet dat hij zijn technieken was vergeten. De tijger haalde naar hem uit en Zixone ontweek hem behendig. Hij schaterlachte en rende recht op Zu af, waarna hij opsprong en met zijn kop tegen Zu's kop beukte. De tijger wankelde even en wou Zixone wegmeppen , maar hij zat al op zijn rug. Zixone keek even richting Djenn, en daar maakte Zu gebruik van. Zu keek over zijn schouder, waardoor hij Zixone beet kon nemen. Zixone knalde tegen een boom aan en jankte luid. Zijn zicht werd even wazig, terwijl hij vaagjes de tijger op Djenn af zag lopen...

'Dat je het maar laat!' riep een stem. Een stem die ze nog niet zo lang geleden gehoord had. Ze draaide haar kop met een ruk om; evenals de sabeltand tijger voor haar. Hij maakte een geweldige sprong waardoor het net leek of de grijze reu aan het vliegen was. De blinkend witte tanden van de reu gaven een fel licht terwijl zijn bek dreigend open was gesperd. De reu was kleiner dan de sabeltand tijger. Vele malen kleiner. Maar toch wisten zijn tanden door de dikke pels van het dier te dringen. Als verstijfd bleef Djenn daar staan. Wat moest ze doen? Wat moest ze doen? Maar al gauw besloot de reu antwoord te geven op haar woorden; 'Jij, ga de grot in en blijf daar.'

Djenn aarzelde geen moment en sloop richting de grot. Het lukte aardig, ze trok de aandacht niet van het dier. Die was immers druk bezig met de grijze reu bovenop hem. Zou zij ook zijn. Er klonk achter haar een schaterlach, afkomstig van Zixone. Ze wou ook lachen; het werkte aanstekelijk. Maar ze hield zich in. Ze wou niet opgemerkt worden. Haar staart zwiepte over de grond terwijl ze zich langzaam voortbewoog. Er klonk een luide jank en denderende pootstappen achter haar.

Djenn draaide zich fel om en opende haar bek. Een luide grom kwam eruit terwijl haar versleten tanden zichtbaar werden. Een blonde lok was voor haar oog gevallen. Maar haar haar was niet dik dus ze kon er zo doorheen kijken. De tijger maakte een sprong waarnaar Djenn zichzelf opgooide en de tijger onder zijn nek vastpakte; net boven zijn borst. Haar bek zat helemaal in zijn huid terwijl haar nagels zich aan hem vast hadden geklamt. Het dier liet een luid geluid horen. Djenn probeerde haar bek dieper in de vel te krijgen, in de hoop ergens spiermassa te vinden.

[Sorry voor de late reactie, bezig met het nieuwe huis enzo.. Zijn wat problemen.]

Zijn zicht was nogsteeds wazig, terwijl hij de sabeltandtijger op Djenn zag afsluipen. Haar schim schoot plots naar voren en drukte haar tanden net boven de borst van de sabeltandtijger, die luid brulde. Zu stond moeizaam op, en schudde met zijn kop, waarna hij zijn ogen voor kort sloot. Hij ademde diep in en blies zijn adem via zijn bek weer uit. Toen hij zijn ogen opende, was zijn zicht weer normaal en Zixone zocht naar de wolvin. Toen hij deze had gevonden, grijnsde hij. Dat ze zich zomaar op Zu had durven smijten. 'Hé dikke!' riep Zixone lachend. De sabeltandtijger draaide zich om, met Djenn aan hem hangend en gromde naar Zixone. Die grijnsde weer en stoof op de tijger af, wat nu wat moeilijker ging door de klap die hij had gemaakt. Op de juiste afstand zette hij zich af en vloog hij naar de tijger. Nu had hij zijn kaken rond de helft van zijn bek geklemd en hij beet door, maar dan ook echt hard. De tijger gromde en keek hem aan, recht in de vermakelijke blik van Zixone. 'Ik zou maar weggaan voordat ik echt boos word.' mompelde hij. Alsof de tijger plots bang was geworden stond hij stil. Zixone liet hem los en keek naar Djenn. 'Je wilt toch niet, dat ik the fury op je gebruik he?' De ogen van Zu werden groter en hij draaide zich om, waarna hij wegstoof. De sabeltandtijger wist maar al te goed hoe pijnlijk the fury kon zijn. Zix had dit een keer op hem gebruikt toen hij nog jong en niet zoveel kracht had, maar het leek effectief genoeg om de tijger te verslaan. 'Gaat het?' vroeg hij toen aan de wolvin, waarna hij een wenkbrauw optrok.

[Niet erg, ik begrijp 't ]

[Een maand later T__T"]

'He dikke!' riep Zixone lachend uit tegenover de sabeltandtijger. Djenn klemde zichzelf stevig in zijn lichaam. Haar kaken drukte zich op elkaar terwijl haar ogen bijna in zijn huid zaten. Een vervelend gevoel bracht dat met zich mee. Ze hoorde alleen wat gegrom en voelde de bewegingen die de sabeltandtijger maakte. 'Ik zou maar weggaan voordat ik echt boos word.' ze hoorde zijn woorden niet zo heel goed. Maar ze had ze wel weten op te vangen omdat ze nu niks kon zien en haar gehoor dus ietsje beter werd. Opeens stond alles stil. Djenn bleef daar stil hangen terwijl niemand een woord sprak. Alleen de ademhaling van Zixone en de sabeltandtijger waren goed hoorbaar. Zachtjes ging Djenn op en neer bij de ademhaling van de sabeltandtijger. Zixone sprak enkele woorden waarbij 'the fury' voorkwam. De sabeltandtijger's hart sloeg over. Djenn liet los en kwam met een kleine plof op de grond. Enkele rode bloedruppels vielen van haar bek, terwijl ze tot haar ogen onder het bloed zat. Ze zag het enorm grote beest met een grote haast wegrennen. 'Gaat het?' klonk er achter haar. Ze draaide zich om en zag de grijze reu. 'Euh, ja.. Bedankt.' sprak ze toen nuchter. Ze keek hem even afwachtend aan voordat ze een kleine zucht slaakte. 'Zal ik dan maar gaan?' vroeg ze rustig terwijl ze dacht aan hoe dit 'zijn plek' was.