Zwerven

Niks dan zwarte bomen en doodste stilte. Geen mooie bloemen of practig groen. Het was zo dood en toch leefde het hier. Het was geen plek om zomaar te lopen . Hier hing duidelijk een nare zweer. Soms een windvlaag die de bomen deed kraken en de maan die scheen. De bomen leken met elke beweging op monsters. Op de krakende bomen na was er geen geluid te horen. Zelfs niet van een wolvin die op een steen zat. Een grote grijze steen. Een zwarte gedaante keek naar de maan. haar ogen staarde zonder enige emotie en haar lichaam bewoog nouwlijks. Door haar dike vacht zag je moeilijk dat ze bewoog met elke ademhaling en haar vacht bewoog allen als de wind door de haren ging. De zwarte gedaante keek om en toen was pas het paarse te zien. haar gele ogen en de ketingen om haar poten die ze al vanaf haar tiende had. "welkom"zij ze zacht en haar grote oren bewogen iestjes omhoog om alles beter te horen. De wolvin zei wat tegen een beweging die ze hoorde. Ze had ook iest zien bewgen maar wist nog niet wat. Angst liet ze niet zien maar bang was ze ook niet.
Vroeger was het een ander verhaal. Ze was al snel alleen gelaten en verstoten. Ze leerde wat ze echt was en waarom ze werdt uitgestoten. Eesrt was ze in de war en dat veroorsaakte de angst maar, al snel wist ze dat ze nit meer bang moest zijn. Ze moest terug slaan en datdeed ze. Ze had daar een grote en nare wond aan overgehouden die nu niet meer te zien was. De haren waren er overheen gegroeit maar toch was die liteken een zwak punt geworden. Tuurlijk liet ze het niet merken en dat zou ze ook nooit laten zien.

Seydir draafde door het zwarte woud heen, terwijl zijn ogen de omgeving nauwlettend in de gaten hielden. De maan scheen tussen de boomtoppen door en zorgde voor de enige lichtbron, zodat het hele bos gehuld leek te zijn in een deken van zwart. Zelfs de sterren leken hun natuurlijke kracht verloren te hebben, zodat ze dof in de inktzwarte hemel kleurden. De sfeer zou angstaanjagend zijn geweest, al trok de reu zich daar niks van aan. Zijn ogen waren gewend aan het donker, hij was erop ingesteld. Angst tonen leidde tot zwakte, en elke vorm van zwakte moest vermeden worden. Af en toe streek een windvlaag door de bomen en zorgde ervoor dat de schaduwen zacht meedeinden op de grond en vreemde vormen aannamen. De reu kende het donker als geen ander, maar toch voelde hij een soort opwinding terwijl zijn poten hem door de donkere omgeving droegen. Seydirs felpaarse ogen namen alles in zich op, prentten alles in zijn hersenen. Plotseling verstoorde een onbekende, ongenodigde geur zijn gedachten. Op ruim tien wolflengtes van hem af stond een wolvin met een opvallende vachtkleur; voorin pikzwart, zo zwart als de omgeving, en naar achteren werd het lichter, paarsachtig licht. Haar ogen brandden in het duister, en ze leek de nieuwe aanwezigheid niet door te hebben. Zonder aarzelen vervolgde seydir zijn pad, die toevallig haar zou kruizen, en stond pas stil toen hij nauwelijks een meter van haar verwijderd was. Hij snoof haar geur op, en blijkbaar was ze even onbekend met de omgeving als hij. 'En jij bent?' De eerste woorden waren gesproken, op een haast kille toon, en hij richtte zijn paarse ogen op haar, zodat elke onverwachte beweging doorzien zou worden.

De stilte was net zo dood als de plek zelf. De wind en soms hier en daar iest levends maar veel niet. Haar ogen keken om zich heen en ze sloot ze even. Ze nam de geuren om haar heen op en toen rook ze iest . Ze deed haar ogen open en zag een reu voor haar staan. Ouder dan zij was en groter. Ze keek hem aan en bestuderede hem. Een donkergekleurde wolf met paarse ogen die een meter van haar vandaan stond. Toen hij begon te praten grijndsde ze even en keek hem doordringend aan"moet ik dat dan zeggen omdat jij dat eist? als je dat denkt heb je pech"Zei ze op een rustige toon die toch ietst sluw had. Ze stond o en sprong van de steen af en ging voor hem staan. Niet bang maar wel oplettent voor de reu. Ze zou hem niet aanvallen als hij niks deed.
Een koude windvlaag ging door de bomen heen en haar vacht. Het zuisde rond en de bomen kraakte of ze elk moment konden omvallen. haar oren recht zodat ze alles kon horen wat er om haar heen gebuerde maar haar ogen lette alleen om de reu. Haar paars/zwarte staart ging langzaam heen en weer.

Pas na een paar seconden merkte de teef zijn aanwezigheid op. Seydir staarde haar koel aan terwijl ze nadacht over een antwoord. 'Moet ik dat dan zeggen omdat jij het eist? Als je dat denkt heb je pech' zei ze, en hij grinnikte. 'Ik dacht niks. Goed, ik noem je wel Dinges, is dat beter?' Na die woorden liet hij zich door zijn achterpoten zakken en krulde zijn staart om zijn achterhand. Zijn blik zweefde tussen de omgeving en Dinges in, zodat hij de plaatys in zich op kon nemen en tegelijkertijd de teef in de gaten kon houden. Doodse stilte. Plotseling suide de wind zo hard door de bomen, dat het bijna een storm was, en hij vroeg zich af of ze hier wel zo veilig waren. De wind wakkerde steeds meer aan en sterren en de maan schitterden nog steeds mager op hun achtergrond van het allerdiepste zwart. Het was koud, maar zijn vacht hield hem goed beschermd. Seydir richtte zich in zijn volle lengte op en drukte zijn poten stevig in de koele aarde om weerstand te bieden tegen de wind. Gezelig.