Vochtige lucht in een zucht...

De vochtige wind speelde met haar vacht, het geruis van de watervallen had haar aandacht getrokken en haar naar deze plek geleid. Haar vacht was wit, haar ogen rood. Het water waar de hemelshoge waterval in neerstortte lag aan haar voorpoten. Het water verdween in een grote wolk vochtige lucht zodat het schuim dat veroorzaakt werd door het vallende water onzichtbaar bleef.
Ze likte het water van haar lippen, het was een tijd geleden dat ze had gedronken en het water deed aar rode ogen weer bloeien. Maar een roos heeft dorens: De witte teef met rode ogen had niet de meest vriendelijke houding en had een zekere verleidende blik. Een licht grijnsje speelde rond haar ene mondhoek en haar oren stonden overijnd. Ze miste een deel van haar linkeroor maar daar leek ze geen last van te hebben. Haar houding had wat dominants door haar opgeheven kop. Haar staart daarentegen hing ontspannen langs haar ene achterpoot door de wind op zijn plek gehouden.
Murray haalde diep adem, de vochtige lucht koelde haar gehemelte. Een aantal seconde later verliet de lucht haar mond weer in de vorm van een zucht.

Het geluid van opspattend water werd luider. Langzaam maar zeker kwam Neala rustig aangelopen, slenterend in het ondiepe water. Haar staart ging sierlijk heen en weer waardoor er kringen ontstonden. Haar oren stonden fier naar voren en een vriendelijke glimlach sierde haar gezicht. Nu zou je zeggen dat ze ook echt zo vriendelijk was, maar Neala wist wel beter. Vanbinnen was ze hard en puur slecht, vandaar dat ze deze dag nu ook niet echt geweldig vond; de zon scheen helder en bijna nergens was er een goede plek waar er genoeg schaduw was. Enkel het water bracht nog een fijne verfrissing. Bruusk hielt ze halt, iets verderop aan de rand van de torenhoge waterval zag ze een witte gedaante. De vriendelijke glimlach verdween en maakte plaats voor een kleine grijns. Eindelijk zag ze eens leven in dit gebied. Het donkere bos waar ze 's nachts nog was geweest was verlaten. Zelf een huil kon er geen wolf naar toe lokken. Het gebied had iets eigenaardigs wat Neala wel mocht. Nu zat ze terug in het wat opener gebied, volgens haar weer eerder het goedzakjes gebied. Uiteindelijk verzette ze zich terug langzaam al slenterend door het water. Sierlijk sprong ze uit het water en schudde ze haar witte vacht half droog; de zon zou de rest wel doen. Er stond weer een vriendelijke glimlach op haar gezicht. Aan de gestalte van de wolf te zien moest het wel een teef zijn. Haar gezichtsuitdrukking zag er nogal somber uit, bijna verveeld. Neala hoorde nog net de diepe zucht, waarna ze snel zei: "Aan het vervelen?" Haar stem klonk eigenaardig, vriendelijk maar toch uitdagend. Vechten was ze niet meteen van plan te doen: de wolvin voor haar zag er ook niet echt een goedzakje uit. Wat Neala het meest opviel bij de wolvin voor haar waren haar felrode ogen die fel uitstaken op haar witte vacht. Ze hadden een sorrt van eigenaardige glans...

Ondanks dat ze een half linkeroor miste hoorde ze de teef aankomen, de rustige passen door het water verrade dat ze niet zou aanvallen. Haar blik ging niet naar de teef en bleef op de waterval gericht. Pas toen de teef haar wat vroeg of eerder iets vaststelde gingen haar rode irissen -pupillen inbegrepen- naar haar ooghoeken zodat ze de zwart-witte teef beter zag dan de wazige vlek net buiten haar zichtveld die ze eerst was geweest. Ze zwiepte even met haar staart, zonder reden. Hierdoor kwam een groot litteken op haar rechterachterpoot even bloot te liggen. De gewoonte dat de slechte wolven die ze tot nu toe gezien had van schaduw hielden verbaasde haar niet erg. Ze had zelf geen moeite met schaduw of zon, er was maar één ding dat ze écht heerlijk vond: Regen. Het liefst met onweer erbij. Ze schatte de teef niet veel ouder dan zij misschien was ze wel even oud... Ze antwoordde de vraag van de teef met een bijna onzichtbaar knikje dat redelijk opviel in haar stille, stevige houding. Haar staart hing opnieuw rond het litteken als gevolg van de zachte bries die de vichtige lucht deed verplaatsen