Gewoon wat rondhangen.

Grote aardbrokken zweven door de lucht. Niemand wist van waar ze kwamen of hoe ze er kwamen. Vanaf de grond, leidde een klein 'trapje' naar de aardbrokken, die tot aan hemel en nog hoger reikten. Alsof ze door de wind werden meegevoerd, dreven ze over je hoofd. Sommigen waren wat wankel, en konden zo omkieperen als je erop ging staan , anderen werden dan door iets raars en onzichtbaars ondersteund en kieperden dan weer niet om. Zixone kwam hier als kind vaak op bezoek, om op de hoogste steen, die toen voorbij dreef te gaan zitten. Zomaar, om na te denken over, tja over wat ? Als pup had je nog niet veel om over na te denken. En nu was Zixone er weer, niet om na te denken, nee, zomaar. Om rond te hangen. Hij staarde even naar de lucht en keek rond, op zoek naar de hoogste steen. Toen hij deze eenmaal had gevonden, begon hij aan zijn tocht naar boven. Eenmaal halverwegen, sprong hij op een middelgrote steen die begon te wankelen. Zix ogen werden even groot en hij drukte zijn nagels in de aarde. De steen begon nu nog heviger te bewegen en kiepperde plots om. Zixone gromde en kon zich nog net vastgrijpen aan de rotsblok. Nu hing hij daar te bungelen aan een rotsblok, dat ieder moment weer kon beginnen wiebbelen. Zix trok zich weer naar boven, en zette zich af waarna hij naar een groter en blijkbaar steviger rotsblok begaf. Hij schudde zijn vacht uit en zuchtte met zijn ogen. Oh ja, dat was hij vergeten. Die aardbrokken hadden zo nu en dan een eigen willetje. Hij sprong weer verder en kwam uiteindelijk aan bij het hoogste en grootste rotsblok, waar hij zich neer liet ploffen. Vanaf hier had hij een goed uitzicht van wat er over de rest van Uzis afspeelde.

Zo snel als ze kon rende ze door deze rare plek. Haar gezich strak naar voren en haar oren in haar nek. Elke keer als ze op de grond kwam hoorde je zacht het geluid van de zilveren ketingen die om haar poten zaten. Haar vacht plat door het rennen en haar staart die meespwiepte. Ze had geen haast voor een reden maar wilde gewoon rennen en kijken wat dit was. Ze had dit wel eens gezien en nu wilde ze het van dicht bij bekijken. Na een tijdje rennen stopte ze en ging zitten. haar staart om haar poten en haar kop naar boven gericht. haar gele ogen keken naar de aardbrokken die daar zweefde. Na even gekeken te hebben stond ze op en zag een laagvliegden steen en sprong er op. Ze gingen staat en voelde het waat wiebelen maar had al snel haar evenwicht terug gevonden. Ze keek rond en sprong naar de volgende en dat deed ze een paar keer. Wankelend kwam ze op de volgende terecht en bleef even staan. Haar nagels zowat in de aardbrokken genageld Haar oren naar voren rericht en haar ogen spuurde de omgeving af. Ze zag in haar ooghoeken iest bungelen en keek er naar. Wie het was wist ze niet en de geur kon ze niet ruiken omdat de wind was gedraait. ZE sprong op een ander en voelde ht ding onder haar afbrokkelen en zo snel als ze kon sprong ze verder. Ze ko de wolf niet meer zien en keek weer rond.
"wie zou dat zijn"dacht ze toen ze weer verder was gekomen en al snel voelde ze de wind in haar gezicht. haar neus nam de geur op en kende het niet. Ze gromde zacht en bleef staan.

Zijn poten hingen over de rand van het rotsblok, terwijl hij recht voor zich uit staarde. In de verte zag hij de vulkaan, die weer aan het uitbarsten was. De wind voerde de warmte met zich mee en speelde met Zix vacht. Hij legde zijn kop op zijn poten en snoof. De geur van as drong zijn neus binnen en hij zuchtte. Misschien dat hij binnenkort nog wel eens naar de vulkaan zou gaan. Vanuit zijn ooghoeken, zag hij iemand een eindje verder op een steen springen. Hij draaide zijn hoofd richting de wolvin en trok een wenkbrauw op, toen de aardebrok onder haar poten begon te wankelen. jup, ze waren vandaag wel heel irritant die brokken. Hij gromde licht, kon een wolf dan nooit eens rustig ergens liggen. Hij volgde de wolvin met zijn ogen en zag dat ze weer naar een andere steen sprong. Een vogel vloog voorbij en Zixone trok zijn wenkbrauw op. Sinds wanneer kwamen die beesten zo hoog ? Hij haalde uit met zijn poot en de vogel viel neer op de aardebrok waar hij op zat. Een klein grijnsje kwam op zijn snuit en hij scheurde een stuk vlees van zijn vogel af. Zijn blik ging weer even naar de wolvin, maar daarna al weer naar zijn prooi.

Nemsis bleef kijken tot ze iest hoorde. Het was de vulkaan en ze keek om. Het was zo groot en zo machtig. De wind werdt even warmen en ze sloot haar ogen even. Ze snoof de lucht op en keek weer naar de reu die daar lach. haar staart ging heen en weer om haar evenwicht te houden. Ze stond nu op een wat kleinere steen. Gellukig wel wat steviger maar dit zal haar niet tegen houden. ZE zette een stapje en boog haar kop. Ze keek naar beneden en grijndsde . Haar oren recht overeind en ze keek weer rond. Ze was wel nieuwchierig maar ze zou niet zomaarnaar iemand toe lopen dus ging ze ziiten. Ze hoorde een vogel en zag al snel een stuk vlees van een vogel die vermoord was door de reu. Ze keek rond "dat ze zo hoog komen"siste ze zacht en sprong weer verder. Zo te zien reageerde de reu niet dus zocht ze een steen die groot genoeg was en ging er op liggen. haar staart hing naar beneden en ze staarde naar beneden en zag somige stenen bewegen. Hoewel ze stevig leek te liggen moest ze uitkijken. De wind was soms vervelend en de hoogte was toch niet de meest pretige. maar toch wilde ze hier naar toe en was ze nieuwschierig naar de reu die toch wel wat had. ze wist niet was maar het boeide haar wel.

Het vlees smaaktte hem en al snel was zijn vogel op. Na dat, besloot Zixone om weer naar beneden te gaan, hier was toch niks meer te doen. De warme lucht was al weer verdergetrokken, en de vulkaan lag stil. Toen hij de wolvin weer zag volgde zijn blik al haar bewegingen. Ze was nog steeds bezig met het springen. Zix stond op en schudde zijn vacht uit, waarna hij zijn ogen sloot en diep inademde. Hij liet langzaam de lucht langs zijn neus weer ontsnappen en opende zijn ogen nadat het laatste restje lucht uit zijn longen was geperst. Zixone zette zich krachtig af met zijn achterpoten en sprong naar de eerste steen die hij tegenkwam, hij ging nu symetrisch met de andere wolvin zonder dat hij dat doorhad. Hij sprong van steen naar steen en af en toe brokkelde er wel wat af of wankelde ze. De wolvin was eerder dan hem op een steen en lag al rustig neer, met haar staart over de rand. Zixone had zijn ogen weer voor even gesloten en sprong recht op diezelfde steen af. Toen hij zijn ogen tijdens de sprong weer had geopend, zag hij pas dat de steen al bezet was. Zijn ogen werden even groter en hij lande boven de wolvin, met zijn poten stevig naast haar lichaam gepland, terwijl hij boven haar heen stond gebogen. Hij raakte haar net niet met zijn buik. Hij gromde licht, en stapte toen over de wolvin heen, de steen was groot genoeg voor twee wolven om op te staan, maar dan moesten ze zich wel stil houden. 'Excuseer me, dat ik net haast bovenop je was gesprongen.' mompelde hij. Normaal excuseerde hij zich nooit en stak hij de schuld op iemand anders, maar dat kon nu niet, aangezien de wolvin eerder op de steen zat dan hij.

Nemsis keek weer even snel rond en voelde de wind in haar vacht. Ze sloot even haar ogen en hoorde wat. haar zwarte oren staken omhoog en ze deed haar ogen open. De gele ogen staarrde even naar voren en ineens die reu op haar afkomen. Voor dat ze maar iest kon doen stond hij boven haar. Ze keek mhoog en wist niks te zeggen. Ze kon ook niet veel doen omdat ze een reu boven har had en ze zaten bijde op een niet al te grote steen. haar staart ging nu rustig heen en weer en ze bestuurde de reu even snel"ook hallo en geen sorry"zij ze en keek de reu aan"ik ben Nemesis"zei ze en ze keek naar beneden en voelde ze zich toch een beetje verlegen. "niet verlegen zijn"dacht ze en ze grijndse en keek rond. Haar nagels waren van de schrik nog in de grond genagelt en haar haren nog een beetje overeind. Wat ze nu moest doen? ze had geen idee en wat moest ze ook er stond een reu boven haar op een zwefende steen dus ze keek de reu weer eens aan. "zo wat nu?"vroeg ze na een tijdje en probeerde iestjes anders te gaan liggen maar de steen bewoog weer eens. Ze gromde zacht en keek rond. Wat ze niet had gemerkt was dat de vulkaan was gestopt en dat ze eigelijk aardig ver kon rond kijken.
Van de reu bove haar wist ze niet wat ze van hem moest vinden. Er was iest wat haar boeide en verder kon ze hem niet zo goed ergens plaatsen. Er waren altijd wolven waar je gewoon wist dat ze net zuurstokjes waren en ook die je zeker wist die je beter kon negeren. Maar hier mee wist ze het niet. Misschien angst of respect Dus lechde ze haar oren in haar nek.

Cirno klom op een van de zwevende steenbrokken, armper groot genoeg om op te staan. haar kuif waaide voor haar litteken weg ze probeerde hem terug te zetten. toen ze verder sprong landde ze op een steen groot genoeg om op te zitten, ze genoot van de stilte en dacht na over hoe de rotsen hier ooit kwamen en hoe ze konden zweven.
een blaadje woei op haar gezicht ze bevroor hem en gooide het blaadje terug in de wind.