Een poging wagen.

Niemandsland, daar leek het verdacht veel op hier. Maar overal schuilde wel iets, of iemand. Zeker wist je het nooit of je hier alleen was, of dat iemand je schaduwde. Twee rode, dampende, ogen keken zoekend rond. Dit was het gebied van een ander, en hij wist dit maar al te goed. Toch had hij het erop gewaagd om hier te komen. Langzaam zette hij een zwarte poot neer op de doffe aarde. Hij liep hij nu al bijna tien minuten rond, niet wetend wat er achter hem bevond. Hij knipperde even met zijn rode ogen. Het geluid van een uil bereikte zijn gehoororgaan. Toch bestede hij er niet veel aandacht aan. Enkel de grafstenen voor hem interesseerde hem. Vanuit zijn ooghoek zag hij een schaduw bewegen. Niets om je zorgen om te maken, hij was geen watje. En al helemaal niet zo'n zielige wolfje dat al begon te jammeren als hij een krasje had. Want wonden en littekens had hij genoeg. En dan was het grote zilveren litteken op zijn rug nog het duidelijkst. Hij keek even op, de maan stond hoog aan de hemel. Hij gromde zacht, waar zat die vervloekte wolvin die hier zou moeten wonen. Niet dat hij echt naar haar opzoek was, maar dit was nou eenmaal haar gebied. Dus het leek hem logisch dat ze het beschermde. Maar tot nu toe leek het daar niet echt op. Met zijn scherpe nagels groef hij een klein holletje in de aarde, hij duwde er een steen in en grijnsde. Hoezo verveling. Dus liep hij maar verder, opzoek naar iets wat hem wel interesseerde. Niet dat er veel was, maar goed. In de verte verschoot een schaduw, de zoveelste al deze maand. Hij zuchten en ging op zijn kont zitten. Het werd hem hier saai. Hij wist dat hij zo genaamd angst moest tonen voor die gevreesde wolven, maar als ze niet kwamen opdagen had hij ook maar weinig om angst voor te tonen. Hij geeuwde en twee rijen scherpe witte tanden blikkerde in het maanlicht. Zijn rode ogen stonden verveeld. Wat was er nou eigenlijk speciaal aan dit gebied? Een kerkhof nou en, daar waren er honderden van in de wereld. Een geluid direct achter hem deed hem opkijken, maar hij was slim genoeg om niet meteen om te kijken. Anders kon je jezelf makkelijker verraden. Dus deed hij verder niets, en wachten tot er misschien tegen hem werd gesproken.

[Uhm.. Inspiratie wilt niet echt vandaag >.<]

Kelis' staart ging rustig heen en weer terwijl ze op een grafsteen lag. Die van haar vader. Het gaf haar het gevoel dat ze hier thuis was. Dat was ze immers ook. Het was haar gebied. Zij woonde hier. Haar oren waren alert gespitst terwijl haar neusgaten wijd open stonden om alle geuren op te vangen. En ja hoor, dat was gelukt. Ze keek meteen op. Maar van veraf was ze alleen een schaduw in dit niemandsland die bewoog. Haar witte gloed was netjes om haar lichaam te vinden maar de indringer lette daar duidelijk niet op. Er kwam een rode damp bij hem vandaan. Bij zijn ogen. Maar verder zag ze hem niet zo heel goed. Ze sprong met een soepel sprongetje van haar steen af en volgde de reu. Die deed even iets nutteloos met de grond. Haar grond. Ze liep ernaartoe maar kwam erachter dat hij simpelweg een steen in de grond had gedaan. Jeetje, wat een nul. Ze draaide zich om en zette haar achtervolging verder. Uiteindelijk ging de reu zitten wat haar deed grommen. Zijn kop werd geheven. Hij keek op. Maar niet om, helaas. Ze zette zich vlak achter hem. Haar bek vlakbij zijn oor. 'Weet je op welk gebied jij je bevind reu?' fluisterde ze hem dodelijk in. Haar turquoise slangentong siste even en werd zichtbaar. Net genoeg zodat de reu hem vanuit zijn ooghoeken zou kunnen zien. 'Scram.' beveelde ze hem. Engels voor 'opkrassen jij'.

Er werd nog niet gesproken. De reu hielt zich rustig, liet niets van angst tonen. Hij had een sterk vermoede dat dit Kelis was, de teef waarvan dit gebied was. En hij wist dat hij hier niet mocht komen, en angst moest tonen. Aangezien zij z'n gevreesd wolfje was. Een kille grijns, die zijn hoektanden bloot legde, verscheen op zijn gezicht. De maan liet de zilveren littekens op zijn snuit en rug glimmen, maar niet zo dat het oogverblindend was. Ze waren alleen beter zichtbaar, aangezien zijn vacht rood was. Een spiertje bij zijn kaak vertrok, maar hij hielt zich van de domme. Een verandering in de luchtstroom om hem heen let hem merken dat er iemand achter hem stond. En niet veel later hoorde hij een fluistering, vlak bij zijn oor: 'Weet je op welk gebied jij je bevind reu?' De reu deed niets, enkel de grijns op zijn gezicht verdween. Zo, dit was dus de gevreesde wolvin Kelis. 'Dat weet ik,' Zei hij. Zijn stem doodkalm, zo kalm dat je er de rilling van kreeg. Maar hij sliste een beetje. Van nature had de reu een gespleten tong. Het puntje van zijn tong was voor een centimeter of zeven gespleten, wat hem een sissende sprak gaf. Eigenlijk vond hij het zelf wel leuk, maar andere liet het schrikken. Iets wat hem goed uit kwam. 'Scram.' Hoorde hij de bevelende stem van de wolven. Nu pas draaide hij zich om, zodat hij in zijn volle lengte voor de wolvin zat. 'Why should I?' Zei hij rustig, al wist hij het antwoord al. Hij was op haar gebied, en was eigenlijk niet bepaald een welkome gast. 'Je kent me niet, dus heb je geen enkele reden om mij als vriend, noch vijand te zien,'

De grijns was al gauw van de reu's bek geveegd toen Kelis haar woorden had gesproken. En gelijk had ie. Je moest ook niet grijnzen bij haar woorden. Wat er dan gebeurde was niet altijd een pretje. Zeker niet voor sullige reutjes zoals deze. 'Dat weet ik,' bracht hij kalm uit. Ze had hier dus een of andere grapjas aan de haak geslagen? Ach, ook goed. Hoe grappiger ze zichzelf vonden hoe beter. Hoe harder ze vielen.. 'Wil je dood, dat jij hier komt?' vroeg ze kil met haar bek nog bij zijn oor. Het klonk nogsteeds dreigend, maar fluisterend. Ze liet haar kop bij zijn oor wegzakken en deed een kleine stap naar achter. Haar oren waren wat omhoog waardoor het maanlicht op haar piercings blinkte. 'Why should I?' reageerde hij op haar woord. Ze haatte deze reu nu al. Hij vertoonde zich op verboden terrein en dan vroeg hij waarom hij weg moest? Het antwoord moest toch wel duidelijk zijn inmiddels.. 'Dat weet je dondersgoed.' gromde ze zachtjes. Haar staart zwiepte rond haar lichaam. Deze plek was voor familie en vrienden. Niet voor elk willekeurig wolfje die dacht zich hier te kunnen vertonen. 'Je kent me niet, dus heb je geen enkele reden om mij als vriend, noch vijand te zien,' een lage grom kwam uit haar bek. Haar ogen waren tot spleetjes gebracht maar dat kon je niet zien. Ze had immers een gloeiende, witte haardos voor haar ogen. Daardoor wist niemand de echte kleur van haar ogen. 'Ik ken jou wel. Jij bent zo'n wolfje die denkt mij aan te kunnen. Die besloten heeft mij uit dit gebied te verdrijven omdat hij zo ijdel is om dat soort dingen te denken.. Je hemelt jezelf op. En dat je je op mijn gebied bevind bewijst dit. Jij bent nu mijn vijand. Enkel omdat je je op dit gebied zette.' haar bek ging een stuk open en ze maakte aanstalte om de reu aan te vallen, al hield ze zich in..