De geur van vers bloed...

Kira wandele op haar gemak door een oneindig gangenstelsel van druipstenen en grote dikke rotswanden. Het licht was in het gangenstelsel maar schaars maar met de ogen van een wolf zoals zij kon ze in het donker uitstekend zien. Kira was op zoek naar een grotkamer waar normaal licht was en waar misschien iets zachts op de grond lag. Na uren rond te hebben gedoold kroop ze door een nouw gaatje waar Kira haar bestemming had bereikt. Uitgeput van het dagen lang lopen door het nieuwe gebied plofte ze neer op het zachte sterretjesmos. Ht zahte gedrup van het voch langs de druipstenen was slaapinwekkend, Kira had haar ogen nog niet gesloten of ze sliep. Toen ze na uren wakker werd van een druppel die op haar neus viel stond ze op en rekte zich uit. Toen de honger haar lichaam bekroop krookp ze weer door het nouwe gaatje in de rotswand en liep nat tien minuten gedoold te hebben relaxed de grot uit. Het geluid van een specht in een boom of een koekkoek waren hier niet bijzonder in het natuurgebied waar ze drie dagen geleden was aangekomen -Uzo island dus-. Het doffe geluid van hertenpoten over het mos en dode blaadjes was te horen, het hert was hier heel dichtbij, Kira spitste haar oren om te hored waar het geluid vandaan kwam. Op dat moment zag ze zeen schaduw achter het hert aan vliegen. Een gesmoorde kreet, en toen niets meer... Toen het galmen van de laatste gil van hert hert was verdwenen liep Kira naar de plek waar de geur van vers bloed vandaan kwam...

Ray sloop achter het dier aan. Hij keek met brute ogen naar het hert. Hij grijnsde en met viel het beest aan. Het hert slaakte een harde kreet en bleef daarna roerloos liggen. Direct begon hij te eten. Nadat hij was aangekomen had hij hongen gekregen. Hij begon te smullen van het heerlijke eten. Het bloed in zijn mond smaakte als duizende. Het was heerlijk. Hij smulde ervan. Opeens snoof hij fel in de lucht. Een andere wolf. Hij hoorde de ademhaling van een teef. Hij keek richting de teef en keek haar in der blauwe ogen. Hij liet het hert liggen en liep grommend op haar af. Hij had zin in een gevecht. Hij liet een rij witte scherpe tanden zien. "Wat doe je heir" Zei hij fel. Hij was in staat om haar aan te vallen. Dat kon iedereen horen aan zijn stem. Zijn stem klonk kil en kwaadaardig. Hij had iets kwaads in de zin. Hij had zijn honger gestilt en had heerlijk gesmult. Maar een wolf bij zijn eten? Dat kon hij niet laten gebeuren. "Ik vroeg iets mormel!" Snouwde hij.

Kira gromde angstaanjagend toen de wolf die ze tegenkwam haar bedreigde. Zijzelf was goed getraint en sterk genoeg om dit opscheppertje even het hoekje om te helpen maar Kira was geen vechter. Als het erop aan zou komen zou ze vechten tot de dood maar dat deed ze niet vrijwillig. Pas als ze bedreigd zou worden of aangevallen zou zij eropaf gaan. Vandaag had ze geen zin in een gevecht dus keerde ze de reu de rug toe en wilde weg lopen. "Ik leef, net zoals de rest hier doet" zei ze koppig terwijl ze rustig verder liep. "En wees beleefd tegen je tegenstanders ander gebeurd er straks nog wat met je..." zei ze sluw en keek over haar schouder naar de wolf. De wolf die zonet recht in haar ogen had gekeken had een grote fout gemaakt. Niemand keek haar in de ogen zonder verwond of zelfs gedood te worden. Kira was moe en had geen zin om zich voor onbenullige wolfjes te moeten bewijzen dus deed ze dat ook niet. Ze keek weer voor zich en wilde net verder lopen...