'Plof plof, plof plof'. Het ritmische gedreun van de zachte kussentjes op de vochtige grond werkte haar op de zenuwen. Het liefst zou ze ergens tussen het donzige mos in slaap willen vallen, maar het bos werkte haar weer eens tegen. Een klein bosmuisje stak het pad over. Het was dat ze net een miezerig uur geleden een halve hinde op had, anders had ze het dier bij de nek gegrepen. Toch kreeg de muis alle woede die als een bal opgepropt had gezeten in Windcourse' buik, over zich heen. 'Opgepast, grootoor.' Siste ze dreigend. De toon leek beangstigender dan de inhoud zelf. 'Je loopt in de weg.' Het beestje mompelde iets van een opgejaagde: 'nouja zeg,' en verdween vervolgens tussen het donkergroene gebladerte wat groeide aan weerskanten van het pad. Ze spiedde het beestje nog voor een kort moment na als een hongerige adelaar die een prooi in het vizier had, en wende tenslotte, weliswaar nog steeds geïrriteerd haar saffierblauwe ogen af. Het zat haar de laatste drie dagen alleen nog maar tegen. De simpele reden daarvan waren de vier, minuscule tekens op haar achterpoten. De afgelopen dagen hadden ze een vreemde, donkerblauwe kleur aangenomen en gloeiden ze pijnlijk. Het gaf haar het afgrijselijke gevoel dat ze niet alleen was. Ze had de vorige nacht, en de nacht ervoor niet geslapen, wat haar humeur niet verbeterde. Integendeel. Een klagelijke zucht verliet haar keel. 'Waarom ben ik zo anders dan anderen?' Triest rolde ze onder haar eigen gezeur haar ogen naar beneden. 'Jou anders zijn maakt je juist uniek, net als ieder ander.' Windcourse' perkamentkleurige kop schoot met een ruk omhoog. 'Wie zei dat?' Haar stem trilde, en haar ogen flitsten opeens weer vurig van links naar rechts. Ze herhaalde haar vraag steeds opnieuw, maar antwoord bleef uit. Nog meer gedeprimeerd dan daarvoor liep ze stug verder. Steeds dieper het bos in. Haar zoektocht naar iemand die haar vragen kon beantwoorden, zonder deze zelf te stellen zette zich voort.
Portal 
Index 
